Synopsis

Paul Blanca was een internationaal gevierd fotograaf. In New Yorkse kunstkringen vierde hij triomfen, had hij tentoonstellingen, en was hij bevriend met Robert Mapplethorpe, Richard Gere, Julian Schnabel en Keith Haring. Het waren de jaren 80-90 waarin sociaal en cultureel gesproken, uitzonderlijke figuren en gebeurtenissen bestaansrecht hadden en een tijd van kunstenaars die de randen opzochten.

Maar alles verbleekte na 1994 toen Rob Scholte hem er van beschuldigde de bom onder diens auto te hebben geplaatst. Blanca werd persona non grata; musea, galeries en verzamelaars verbraken alle contacten, zijn kunstenaarschap werd ondermijnd en zijn leven onderuitgehaald.

Gewild of ongewild bewandelde Blanca altijd de moeilijkste weg. Zijn reputatie achtervolgde hem; berucht om zijn verslavingen, zijn controversiële, vaak schokkende foto’s, en zijn grillige, conflictueuze karakter, waardoor mensen dreigden te vergeten dat hij ook nog bijzonder was. In een mogelijk vergeefse poging om een verglijdend leven te behoeden voor een roemloze ondergang, filmen we Paul Blanca op wat – inderdaad – zijn laatste tocht blijkt te zijn.

Soms was Paul er, maar vaak ook niet. Paul Blanca wordt geschetst door de ogen van de mensen om hem heen. Een koor aan figuren – waaronder Erwin Olaf, Hans van Manen, Hans Kemna en andere passanten, bekenden, vijanden en geliefden – belichten Blanca, zijn persoon, zijn geschiedenis en zijn foto’s vanuit verschillende gezichtspunten.

In eerste instantie schildert Deze film redt je leven leven, werk en ondergang van een immens talent. Paul Blanca documenteerde zijn leven in brute, schitterende, scandaleuze, verfijnde, maar vooral autobiografische zelfportretten. Hij leek gevangen in een paradox. Voor zijn kunstenaarschap was zelfdestructie een middel om te zoeken naar de uithoeken van zijn geest; zijn foto’s zijn een afdruk van die toestand. Red je zijn leven, dan dood je de kunstenaar. We zijn getuige van de worsteling van Paul Blanca tegen de vergankelijkheid van zijn lichaam en het onverbiddelijk voortgaan van de tijd. Totdat er uiteindelijk alleen nog foto’s over blijven.