Er bestaat een groep uithuis geplaatste jongeren die, als gevolg van alles wat zij hebben meegemaakt, zich moeilijk in het gareel laat houden; vaak gehard door de straatcultuur laten ze zich door niemand de les lezen. Michell Requena heeft de gave om met harde hand wel tot deze jongeren door te dringen. Zijn gezinshuis is een laatste kans.
De film toont hoe Michell als een breekijzer tot de jongeren doordringt om hen te dwingen verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen handelen. Hij zorgt ervoor dat elk klein of groot, goed of slecht besluit dat ze nemen consequenties voor ze heeft. Ergens in het fort van discipline en strengheid dat Michell voor deze jongeren heeft gebouwd zit ook een zachte kamer voor vergevingsgezindheid.
Want Michell heeft ook oog voor de achtergrond van deze jongeren. Zij weerspiegelen de zelfkant van onze samenleving. In die reflectie zien we kinderen van tienermoeders, van ouders met verslavingsproblematiek, gedragsstoornissen en een omgeving van fysieke en mentale mishandeling. In het ouderlijk huis en alle instellingen waar ze daarna moesten verblijven hebben deze jongeren geleerd om hard te zijn en te vechten voor zichzelf. Michell dwingt ze om deze vechtmodus te verlaten en zich kwetsbaar te durven opstellen. Maar bovenal moeten ze voor hun eigen handelen verantwoordelijkheid gaan nemen. Een woord dat in hun ouderlijk huis niet bestond. Het gezinshuis van Michell is een forse interventie op jonge levens die al veel te verduren hebben gehad.
Is hij een zachte of veel te harde heelmeester? Dat is wellicht ook een vraag die op dit moment echoot in onze samenleving, waar de termen eigen verantwoordelijkheid en lik op stuk steeds vaker de boventoon gaan voeren.
Michell Requena weet als hulpverlener met een onorthodoxe methode destructieve gedragspatronen van uithuis-geplaatste jongeren te doorbreken. De film brengt ons in nauw contact met deze aanpak.
